محوطۀ باستانی سیلک یکی از ارزشمندترین آثار باستانی ایران و جهان است که از حدود 8000 سال پیش (از دوران نوسنگی تا دوران ماد)، شواهد و مدارک تحولات زندگی بشر را در خود نگه داشته است. این محوطه شامل تپۀ شمالی (سیلک کوچک) به مساحت حدود 5 هکتار، تپۀ جنوبی (سیلک بزرگ) به مساحت حدود 8 هکتار، گورستان الف و گورستان ب است. این تپه¬ها به ترتیب از قدیم به جدید آثار دوران مختلف تمدن بشری شامل عصر نوسنگی، عصر مس¬وسنگ، دوران شهرنشینی، عصر آهن و دورۀ ماد را به نمایش می¬گذارند. مهمترین آثار تمدنی شناخته شده در سیلک شامل: نخستین روستاها و خانه¬های ساخته شده به دست بشر، نخستین جانوران و گیاهان اهلی، نخستین کوره¬های پخت سفال و ذوب فلز و نخستین آثار خط و نوشتار می-باشند. این محوطه در طی سال¬های 1312، 1313 و 1316 هجری شمسی، برای نخستین بار توسط هیئت باستان شناسی فرانسوی، به سرپرستی رومن گیرشمن مورد کاوش قرار گرفت. همچنین در طی سال های 1380 تا 1385 ه.ش، محوطه توسط هیئت باستان شناسی ایرانی به سرپرستی دکتر صادق (شاپور) ملک شهمیرزادی مورد کاوش و بازنگری قرار گرفت. علاوه بر آن، این محوطه در سال¬های 1387 و 1388 توسط دکتر حسن فاضلی مورد کاوش قرار گرفت. نتایج این پژوهش¬ها در چندین جلد کتاب به چاپ رسیده و در دسترس همگان قرار دارد. این اثر در تاریخ 24 شهریور ماه سال 1310 ه.ش، به شمارۀ 38 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است و در فهرست آثار نامزد برای ثبت جهانی قرار دارد. در مجموع، بر اساس کاوش¬ها و مطالعات انجام شده در این محوطه، باستان شناسان آثار موجود در تپۀ سیلک را به 6 دورۀ فرهنگی تقسیم کرده¬اند که از قدیم به جدید به ترتیب از سیلک 1 تا سیلک 6 نامگذاری شده است. که برخی از آثار این دوره¬ها به ترتیب زمانی در ویترین¬ها نمایش داده شده¬اند.